messias van niks verscheen in augustus 2019 bij Atlas Contact en werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs.
In Vuchelt vindt eens in de drie jaar een Hadewijchprocessie plaats. Gelovigen en toeristen van over de hele wereld overspoelen het doorgaans doodkalme Vlaamse stadje. Een halfjaar voor de processie verschijnt een nieuwkomer, Odetta, die de rust verstoort met haar opvallende gedrag en ongewone verhalen. Ze raakt in de ban van Hadewijch en geeft de verering een nieuwe, extreme impuls. Volgelingen van Odetta komen tegenover ongelovigen te staan, Hadewijchs woorden worden gescandeerd en wonderen voltrekken zich. Als Odetta geheel onverwacht en nota bene enkele dagen voor de processie overlijdt is het hek van de dam. Door de ogen van een impotente jongeman, een verkoopster van wierook, een journaliste en een ongelovige priester zien we hoe de bevolking in rep en roer raakt. Een ramp hangt in de lucht, de vraag is welke vorm die gaat aannemen.
In de pers
De Standaard: “Cox analyseert sterk hoe persoonlijk ongenoegen kan omslaan in algemeen onbehagen, en hoe klein de stap kan zijn van een geschiedenis die welwillend wordt opgerekt naar totale geschiedvervalsing.”
In De Morgen schrijft Dirk Leyman: “Michiel Cox toont talent in zijn licht groteske debuutroman.”
De Volkskrant zegt (over het luisterboek): “Jammer voor God [dat hij geen oren heeft], dan kan hij dit boek niet beluisteren.”
In Het Friesch Dagblad werd ‘Messias van niks’ besproken naast ‘De Heilige’ van Martin Michael Driessen: “Cox laat zien dat religieuze opwinding niet alleen het resultaat is van een hang naar ‘het hogere’. […] Een voluit sociaal fenomeen dus, deze religieuze vervoering.”
De Gooi- en Eemlander loofde het vrolijke absurdisme en meldde dat “we van Cox vermoedelijk nog wel meer zullen gaan horen”
Tzum zegt: Michiel Cox blijkt echter steeds in staat om zijn roman, ondanks de veelheid aan zotternij, literair geloofwaardig te houden. Zijn wapens daarbij: trefzeker toegepaste ironie en leuke, noem het breugheliaanse details.
Ivo Weyel zegt in Esquire: “Cox is nog jong, maar schrijft als iemand die al een heel oeuvre achter zich heeft: to the point, zonder quasi-literaire opsmuk of pretentie en nog subtiel geestig bovendien.”
Op De Reactor klinkt het zo: “Messias van niks [laat] erg mooi zien hoe een middeleeuwse mystica de hedendaagse maatschappij een spiegel kan voorhouden – en daardoor blijft begeesteren.”
De website allesoverboekenenschrijvers schrijft: “Michiel Cox heeft met zijn debuutroman Messias van niks een opvallende debuutroman geschreven. Een echt Vlaamse roman waarin echo’s van de schilderijen van James Ensor op hilarische wijze lijken door te klinken. […] Zonder twijfel is hier een nieuw en talentvol schrijverstalent opgestaan.”
De website leestafel.info zegt: “Cox heeft met vier kleurrijke personages gekozen voor vier boeiende vertelperspectieven die hij in een prima dosering laat afwisselen. Hij eindigt met een overtuigende apotheose, en laat de lezer achter met een verlangen naar meer.”
Op Hebban krijgt de roman **** en titelt: “Hoe Odetta als een Joe Speedboot Vuchelt veroverde”
De Leesclub Van Alles schrijft: “Messias van niks is een blijgeestige roman waarin het opgeklopte en vergankelijke van een hype, het kuddegedrag van de mens en het nietsontziende van fanatisme onder de loep wordt genomen”
Bij Boekenbijlage.nl klinkt het zo: “Het is te hopen dat Cox’ theateractiviteiten hem af en toe even rust gunnen om te werken aan een volgende roman, waar we reikhalzend naar uitzien.”
Op Bol.com zegt Mirjam Scholten: “Een apocalyptische roman, bij vlagen reviaans geschreven, die associaties oproept met het werk van Jeroen Bosch. (…) Origineel en goed geschreven debuutroman die naar meer smaakt.”
Marjanneke De Jong van Chicklit.nl geeft **** – “Messias van niks is een opvallende roman (…), een boek met een grappig en wat bizar verhaal en bijzondere personages. Het maakt nieuwsgierig naar toekomstig werk van Michiel Cox.”