Herinneringen aan het levenloze verscheen in mei 2022 bij Atlas Contact en werd genomineerd voor de Boekenpanda 2023.
Een toneelstudent gaat met zijn vriendin samenwonen in Rotterdam. Tijdens het uitpakken van de dozen denkt hij na over zijn afstudeervoorstelling, maar hoe dichter het moment nadert waarop hij moet presteren, hoe sterker de verlamming en apathie toeslaan.
Verderop in de stad ligt een vrouw dood in bed. Ze vraagt zich af waarom niemand haar heeft gevonden. En waarom ligt ze met haar hoofd bij het voeteneinde?
Ogenschijnlijk zijn er geen overeenkomsten tussen de student en de vrouw, tot blijkt dat mislukte dromen en de daarbij horende eenzaamheid hun levens beheersen.
Herinneringen aan het levenloze is een ontroerende roman die de grenzen van de verbeelding opzoekt en zich in de schemerzone tussen werkelijkheid en fictie beweegt. Het is een ontluisterend verhaal over de onzichtbare inwoners van een stad. Of beter: over de mensen die we liever niet zien.
IN DE PERS
Het Noordhollands Dagblad geeft **** en schrijft: ‘De taal van Cox is knisperfris, vol mooie beelden. Zonder literair spierballenvertoon weet hij zowel de vrouw als de toneelstudent in hun kern neer te zetten.’
Arjen van Veelen zegt: ‘[Michiel Cox] blaast fictie in de stad die wel wat verbeelding kan gebruiken (en mensen die bij elkaar aanbellen). Met sterke beelden.’
Het Friesch Dagblad zegt: ‘Dat is […] geen kunst die om zichzelf cirkelt, maar het leven optilt, met bewogenheid, zodat dit leven ook geleefd kan worden, en gezien is.’
De Morgen tipt het als een van de boeken die meer dan de moeite waard zijn: ‘Cox legt het onzichtbare en het eenzame in de grootstad bloot.’
De Volkskrant noteert: ‘Het is knap hoe Michiel Cox deze eenzame vrouw haar verhaal laat doen in zijn tweede roman […]: gelaagd en toch sober, zwierig en wars van sentimentaliteit.’
In een interview in het AD wordt de aanleiding voor het boek toegelicht.
Tzum meldt: ‘Michiel Cox […] is een knap stilist, die meer dan een half boek lang de aandacht gevangen weet te houden met de toestand en overpeinzingen van de anonieme overleden vrouw.’
De website allesoverboekenenschrijvers geeft de roman **** en schrijft: ‘Het schurende en schrijnende verhaal van twee eenzame mensen verweeft hij op overtuigende wijze in elkaar en dat doet hij zonder vals sentiment en in een prachtige stijl zonder grote woorden, maar subtiel indringend.’
Op playwatchread klinkt het zo: ‘Het verhaal komt oprecht en zonder opsmuk over.’