Voordat ik vader werd, vertelde iedereen me over de gezelligheid die een gezin met zich meebracht, de slapeloze nachten en het engelengeduld dat je nodig hebt.
Dat blijkt allemaal te kloppen, maar wat niemand voorspelde was dat ik mijn woonplaats zou herontdekken. Ik kom op evenementen en plekken waar ik de afgelopen 25 jaar niet geweest ben. Een Sinterklaasintocht, bijvoorbeeld, had ik in geen jaren meegemaakt (ik was al blij als ik op 5 december nog wat chocolade voor de poorten van de hel weg kon slepen). Maar dit jaar stond ik, in de regen, op de Sint te wachten en zong luidkeels mee, zwaaide naar de pieten en at verse pepernoten. Die avond zetten we onze schoen en toen ik de volgende dag naar de metro liep, moest ik even stoppen om er nog een laatste kruidnoot uit te schudden.
Afgelopen voorjaar was ik op de Dag van het Park in Rhoon en terwijl mijn dochter zich in het zweet sprong op het springkussen, realiseerde ik me dat ik zo’n ding in geen twee decennia van dichtbij had gezien. Ik was vergeten hoe dik het plastic was, hoeveel lawaai de installatie maakte.
Wat ik maar zeggen wil: kinderen bepalen je wereld – letterlijk. Vraag me niet naar de cafés in Albrandswaard (ik zou het (nog) niet weten), maar naar de speeltuinen van Poortugaal-Noord leid ik u met mijn ogen dicht. Maar vraagt u me in Antwerpen, waar ik studeerde, naar de speeltuinen en ik moet u het antwoord schuldig blijven.
Nu de Goedheilig Man weer is vertrokken, ga ik met mijn oudste vaak in de schemering kerstlampjes kijken. We zoeken de huizen met de spectaculairste verlichting, de grootste bomen of kleurrijkste versiering. ‘Dat is moooooi,’ zegt ze altijd als ze lichtjes ziet. Vaak blijft ze er minutenlang ademloos naar kijken. In wat ik negeerde of niet zag, ziet zij avontuur en verwondering.
Voorafgaand aan het vaderschap hadden ze me dit moeten zeggen: een kind is een herontdekking van de wereld.
Mijn dochter en ik gaan een Mooooi-award uitreiken. De mooiste kerstversiering wint! Wilt u zeker zijn dat we uw adres niet overslaan? Stuur even een berichtje en we komen langs.
Deze column verscheen in De Schakel