Het heeft bijna drie jaar geduurd maar eindelijk dragen mijn dochters hun echte, dubbele achternaam: Cox Sebes.
Sinds het begin van dit jaar is de gecombineerde achternaam toegestaan, maar in België is dat al sinds 2017 het geval. Omdat wij onze kinderen ook de Belgische nationaliteit geven, hadden we het recht om hen met dubbele achternaam in te schrijven in het Belgisch consulaat en daarna hier, in Nederland, een wijziging door te voeren. Dat was toen, in 2021, al mogelijk volgens Justis. Maar de gemeente Rotterdam, waar we toen woonden, vond dat niet. Urenlang hingen we met ambtenaren aan de lijn, maar er was niemand die ons wilde helpen. De argumentatie die we hoorden, was een echo van wat toenmalig staatssecretaris Sander Dekker in 2019 zei: ‘Er zijn belangrijkere zaken aan de orde.’
Gevolg: drie jaar lang had mijn oudste een andere achternaam in België. Maar op 3 januari 2024 zaten we in het Huis van Albrandswaard om het nu ook hier in orde te maken. Een ambtenaar zei wij de eersten waren met twee kinderen wier naam gewijzigd moest worden. Dat leverde wat verwarring op: collega’s werden erbij geroepen, overleg werd gepleegd – maar niet veel later nam ik een foto van mijn vriendin toen ze haar handtekening zette. De ambtenaar excuseerde zich dat het zolang duurde. ‘Geen probleem,’ zei ik, ‘we wachten hier al enkele jaren op, dus die paar minuten maken niet uit.’
Buiten zei mijn vriendin dat ze nu eindelijk het gevoel had dat we een echt gezin waren. ‘Jullie heetten allemaal Cox,’ legde ze uit. ‘Ik als enige niet.’ Mijn hart brak en het verzet en de argumentatie van de Rotterdamse ambtenaren staken nog meer dan voorheen. Belangrijkere zaken? Dit is ook belangrijk, het gaat om het recht en de vrijheid om te mogen kiezen voor je kinderen. Noem het een opvoedkeuze, zoals je ervoor kiest om je kind geen vlees te laten eten of een speen te geven. Wij kiezen voor een dubbele naam.
En dan is er nog iets, iets kleins, waardoor ik het fantastisch vind dat mijn kinderen ook de naam van hun moeder dragen: haar achternaam is een palindroom – wellicht de mooiste van alle taalkundige toevalligheden.
Deze column verscheen in De Schakel