Ik had het moeten zien aankomen. Alyssia en ik zijn grootverbruikers en onder het mom van licht bepakt reizen namen we te weinig mee. Op normale dagen zijn er op onze werkplekken geen oppervlakten te vinden die er niet mee bedekt zijn: A4’tjes, volgekrabbeld met lijstjes, zinnen, woorden en kubussen (ik ben een fervent kubus-tekenaar als ik bel). Papier is een zeldzaam goed geworden hier in ons Spaanse huis; het is niet te verkrijgen in de supermarkt. Wilt u wat papier opsturen? Lief, maar de post werkt niet. Dus voorlopig werk ik uitsluitend digitaal en krabbel ik mijn kubussen op toeristische folders. De entreeprijzen van de Arabische baden zijn niet meer te lezen.
De Spaanse overheid liet me weten dat alle toeristen Spanje moesten verlaten. Hotels en verhuurappartementen gingen sluiten. Na een telefoontje met N., de huurbazin, bleken wij onder een van de vele uitzonderingsregels te vallen; we woonden hier al voor de lockdown. Ze informeerde of we het nog uithielden en drukte me op het hart dat ze alle resterende nachten zou terugbetalen als we eerder wilden vertrekken. Haar dochter, vertelde ze later, heeft corona, ze maakt het gelukkig goed, maar toch… Haar toon deed me wat, het leek alsof ik met iemand anders praatte dan met de vrouw die me bij onze eerste ontmoeting luidkeels uitlacht omdat ik een foutieve verbuiging gebruikte. (‘Encantada? Eres una mujer?’)
Ondertussen weet mijn thuisland Nederland zich hier razend impopulair te maken. Wopke Hoekstra vond het een goed idee om de zuiderse landen de les te lezen over begrotingsdiscipline tijdens een pandemie. Dat valt hier niet goed. Iedere krant wijdt minstens drie artikels aan het Nederlandse tekort aan solidariteit en empathie. Toegegeven: artikels over Nederlandse dokters die mensen thuis laten sterven lijken bewust onwaar, maar het zegt iets over de woede. Hoekstra trekt nu het boetekleed aan: hij stelt een Europees noodfonds voor en geeft toe dat de toon van zijn opmerkingen fout was. Dus vanaf nu herhaalt hij het nationale devies op zalvende toon, en voor Italië en Spanje wilt hij het best zingen, in de vorm van een opgewekt strijdlied: armoede is een keuze.